A cada classe que dono, moro una mica.
Trencar nous cada matí, per l’esmorzar, és el
més important de la meva vida. Així ho és, també, la classe que dono.
En cada equació que escric, hi deixo un bocinet
de mi mateix. En cada concepte, en cada explicació, en cada resposta a una
pregunta. En cada exemple, per elemental que sigui. Tot jo.
Tot jo, tota la meva vida, tota la meva
passió per la ciència, tot el meu amor, tot per cada un i cada una dels meus
estudiants.
I al final no em trobo. Potser les meves
cèl·lules són equacions, la meva sang un teorema, els meus peus són dues
forces, el braços dues palanques, el cervell una màquina hidràulica i els ulls dos
remolins.
Potser els meus bocinets estan en una força o
una pressió perduda en un viaducte que ha projectat un antic alumne. O en el
seu optimisme en encarar la crisi econòmica. Qui sap.
Al final no em trobo, no queda rés. Només un oceà
de llum. Perquè a cada
classe, moro una mica.
2 comentaris:
Gasshô.
Precioso.
No estaría bien decir que me alegran tanto estas pequeñas muertes tuyas pero es verdad, me alegra infinito que vivas esta forma diaria de morir con gozo y paz.
Muchos bss, muchos ^^
Ane, es una sensación que a menudo tengo cuando preparo y doy clases: entrega total y un gran gozo. Siempre es más o menos así, pero este año, con la nueva asignatura de Mecánica de Fluidos, en la nueva carrera de Ingeniería Física, se ha acentuado. Es una experiencia que vivo a menudo y es muy intensa, quizás es lo más fuerte que estoy viviendo durante estos meses. Necesitaba expresarlo y no sabía cómo. Pero esta mañana ha salido, y cuando veo estas palabras escritas aquí, percibo que representan bastante bien esta experiencia. Qué bien ¡gracias por poder compartirlo contigo!
¡Un abrazo muy fuerte!
Publica un comentari a l'entrada